Προστάτης της Ενορίας

Άγιος Ιεράρχης Αντρέι Σαγκούνα

Ο μητροπολίτης Șaguna Andrei (βαφτίστηκε Anastasie) ήταν μητροπολίτης Τρανσυλβανίας (αρουμανικής καταγωγής). Γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1808 (1 Ιανουαρίου 1809 μ.Χ.) στο Miscolț της Ουγγαρίας και πέρασε στον Θεό στις 16/28 Ιουνίου 1873 στο Sibiu (τάφη στο Rășinari). Δευτεροβάθμιες σπουδές στο Miscolţ and Pest (απ. 1826), ανώτερες σπουδές - στη Φιλοσοφία και το Δίκαιο - στο Πανεπιστήμιο της Πέστης (1826-1829) και στη Θεολογία στο Ορθόδοξο Σεμινάριο στο Vârset (1829-1832). Αφού ολοκλήρωσε τις θεολογικές του σπουδές, εισήλθε στο σερβικό μοναστήρι Hopovo, όπου χειροτονήθηκε μοναχός με το όνομα Andrei (24 Οκτωβρίου 1833) και χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος (Φεβρουάριος 1834). καθηγητής στο Θεολογικό Σεμινάριο στο Carloviț και γραμματέας του εκεί «Αρχιεπισκοπικού Consistory» (από το 1834), ιερομόναχος (29 Ιουνίου 1837), Πρωτοσίνγκελ, μητροπολίτης «σύμβουλος» (σύμβουλος) και «διαχειριστής» (αναπληρωτής) ηγούμενος στα μοναστήρια Iazac. (1838), στη συνέχεια στο Μπεσένοβο (1841). αρχιμανδρίτης και ηγούμενος στα μοναστήρια Hopovo (1842), στη συνέχεια στο Covil (1845). μετά το 1842 εργάστηκε για λίγο ως καθηγητής στο ρουμανικό τμήμα του Θεολογικού Σεμιναρίου στο Vârset και «σύμβουλος» του εκεί Consistory. Στις 15/27 Ιουνίου 1846 διορίστηκε «στρατηγός εφημέριος» της Επισκοπής Τρανσυλβανίας, με έδρα το Σίμπιου. εξελέγη επίσκοπος στις 2 Δεκεμβρίου 1847 (αναγνωρίστηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1848, χειροτονήθηκε στο Carloviț στις 18/30 Απριλίου 1848). στις 12/24 Δεκεμβρίου 1864 διορίστηκε αρχιεπίσκοπος και μητροπολίτης της ανασυσταθείσας Μητροπόλεως Τρανσυλβανίας με έδρα το Σίμπιου.

Ως επίσκοπος, εκστράτευσε για την αποκατάσταση της παλιάς Μητρόπολης της Τρανσυλβανίας, μέσω πολυάριθμων μνημοσύνων που υποβλήθηκαν στην Αυλή της Βιέννης, στον Σέρβο Ορθόδοξο Πατριάρχη και στο Σερβικό Εθνικό Εκκλησιαστικό Συνέδριο στο Carloviț, μέσω των επισκοπικών συνόδων - που αποτελούνταν από κληρικούς και λαϊκοί - συγκλήθηκε στο Σιμπίου το 1850, το 1860 και το 1864. Μετά την επανίδρυση της Μητρόπολης (1864), με δύο επισκοπές - στο Αράντ και στο Καρανσέμπεσ - συγκάλεσε εθνικό-εκκλησιαστικό Συνέδριο Ορθοδόξων Ρουμάνων από ολόκληρη τη Μητρόπολη, στο Sibiu (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1868), το οποίο ενέκρινε το Οργανικό Καταστατικό της Εκκλησίας των Ρουμάνων Ορθοδόξων της Τρανσυλβανίας (που εγκρίθηκε από την κρατική αρχή στις 28 Μαΐου 1869), μετά το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία της Τρανσυλβανίας και του Μπανάτ κυβερνήθηκε μέχρι το 1925. Η θεμελιώδης οι αρχές αυτού του καταστατικού – αυτονομία από το κράτος και συνοδικότητα, δηλαδή η συμμετοχή των λαϊκών (2/3 ) μαζί με κληρικούς ( 1 / 3 ) υπεύθυνους για τις εκκλησιαστικές υποθέσεις – ήταν η βάση του Οργανωτικού Καταστατικού ολόκληρης της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από το 1925 και εκείνο του 1948.

Στον πολιτιστικό τομέα, οργάνωσε τη Ρουμανική Ορθόδοξη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Τρανσυλβανία, θέτοντάς την υπό την καθοδήγηση της Εκκλησίας. οι ιερείς της ενορίας ήταν διευθυντές του «λαϊκού» σχολείου στην ενορία τους, οι αρχιερείς ήταν «επιθεωρητές» των σχολείων στο «τραβό» τους και ο επίσκοπος (ή αρχιεπίσκοπος), «ανώτατος επιθεωρητής» σχολείων σε ολόκληρη την επισκοπή, αρχές επίσης γραμμένες στο το Οργανικό Καταστατικό. Στο τέλος της ποιμαντικής του, στην Αρχιεπισκοπή του Sibiu υπήρχαν περίπου 800 «λαϊκά» σχολεία, ένα 8τάξιο γυμνάσιο στο Μπρασόβ (ιδρύθηκε το 1850), ένα πραγματικό εμπορικό σχολείο (από το 1869) στο Μπρασόβ, ένα 4τάξιο γυμναστήριο στο Μπραντ (από το 1868). Με την προτροπή του, τυπώθηκαν περισσότερα από 25 σχολικά εγχειρίδια, μερικά σε πολλές εκδόσεις (από τους Sava Popovici Barcianu, Ioan Popescu, Zaharia Boiu κ.ά.). Στο Sibiu, τα μαθήματα θεολογίας αυξήθηκαν από 6 μήνες σε ένα έτος (1846) και το 1853 ίδρυσε ένα θεολογικό-παιδαγωγικό Ινστιτούτο με δύο τμήματα: θεολογικό (δύο, μετά τρία χρόνια σπουδών) και παιδαγωγικό (δύο, μετά τρία χρόνια). σπουδών), αγοράζοντας αρκετά σπίτια για τις ανάγκες του σχολείου και του οικοτροφείου, για τους θεολόγους και τους ιερείς τύπωσε σημαντικό αριθμό διδακτικών εγχειριδίων, που εργάστηκαν από τον ίδιο ή από τους καθηγητές του Ινστιτούτου· έστειλε πολυάριθμους νέους σε εξειδικευμένες σπουδές στα Πανεπιστήμια της Αυστρίας και της Γερμανίας, με υποτροφίες από τα ταμεία και τα ιδρύματα που δημιούργησε. Είχε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση και οργάνωση της «Τρανσυλβανικής Ένωσης για τη Ρουμανική Λογοτεχνία και τον Πολιτισμό του Ρουμανικού Λαού» (Αστέα), ο πρώτος της πρόεδρος (1861-1866). ξεκίνησε την εφημερίδα «Telegraful Român» (Ιανουάριος 1853), η οποία εμφανίζεται μέχρι σήμερα.

Ως «πολιτικός», έπαιξε σημαντικό ρόλο την περίοδο 1848-1849: πρόεδρος της Ρουμανικής Εθνοσυνέλευσης στην Πλατεία Ελευθερίας στο Blaj από τις 3 / 1 5 Μαΐου 1848, εκπρόσωπος της Συνέλευσης για να παρουσιάσει τις ρουμανικές αξιώσεις στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, στο Ίνσμπρουκ και στη Βιέννη, στη συνέχεια στην κυβέρνηση της Πέστης. Τα επόμενα χρόνια -είτε μόνος είτε με άλλους αντιπροσώπους των Ρουμάνων- παρουσίασε πολλές φορές υπομνήματα στον αυτοκράτορα, με τα παράπονα του ρουμανικού έθνους. μετά το 1860 ήταν μέλος της Αυτοκρατορικής Γερουσίας στη Βιέννη, μεταξύ 1863-1865 βουλευτής στη Διατροφή της Τρανσυλβανίας, συμπρόεδρος της Εθνικής Πολιτικής Διάσκεψης των Ρουμάνων (1861) και του Εθνικού Κογκρέσου των Ρουμάνων (1863), Και οι δύο στο Sibiu? μετά τη δημιουργία του αυστροουγγρικού δυϊστικού κράτους (1867), ήταν ο μέντορας της κατεύθυνσης του «ακτιβισμού» στην πολιτική ζωή των Ρουμάνων της Τρανσυλβανίας. Οδηγός και υποστηρικτής του ιερατείου και των πιστών, ιδρυτής της εκκλησίας στην Gușterita, κοντά στο Sibiu. επίτιμο μέλος της Ρουμανικής Ακαδημαϊκής Εταιρείας (1871), επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας «Transilvania» από το Βουκουρέστι.